کفش های طلایی

كفش های طلایی
            تا كریسمس چند روز بیشتر نمانده بود و جنب و جوش مردم برای خرید هدیه
            كریسمس روزبه روز بیشتر می شد . من هم به فروشگاه رفته بودم و برای
            پرداخت پول هدایایی كه خریده بودم ، در صف صندوق ایستاده بودم .
            جلوی من دو بچه كوچك ، پسری 5 ساله و دختری كوچكتر ایستاده بودند .
            پسرك لابس مندرسی بر تن داشت ، كفشهایش پاره بود و چند اسكناس را در
            دستهایش می فشرد .
            لباس های دخترك هم دست كمی از مال برادرش نداشت ولی یك جفت كفش نو در
            دست داشت . وقتی به صندوق رسیدیم ، دخترك آهسته كفشها را روی پیشخوان
            گذاشت . چنان رفتار می كرد كه انگار گنجینه ای پر ارزش را در دست دارد
            .
            صندوقدار قیمت كفشها را گفت :«  6 دلار » .
            پسرك پولهایش را روی پیشخوان ریخت و آنها را شمرد : 3 دلار و 15 سنت .
            بعد رو به خواهرش كرد و گفت : « فكر كنم باید كفشها را بگذاری سر جایش
            ... »
            دخترك با شنیدن این حرف به شدت بغض كرد و با گریه گفت : « نه !نه! پس
            مامان تو بهشت با چی راه بره ؟ »
            پسرك جواب داد : « گریه نكن ، شاید فردا بتوانیم پول كفشها را در
            بیاوریم . »
            من كه شاهد ماجرا بودم ، به سرعت 3 دلار از كیفم بیرون آوردم و به
            صندوقدار دادم .
            دخترك دو بازوی كوچكش را دور من حلقه كرد و با شادی گفت : « متشكرم
            خانم ... متشكرم خانم »
            به طرفش خم شدم و پرسیدم : «منظورت چی بود كه گفتی : پس مامان تو بهشت
            با چی راه بره ؟ »
            پسرك جواب داد : « مامان خیلی مریض است و بابا گفته كه ممكنه قبل از
            عید كریسمس به بهشت بره ؟ »
            دخترك ادامه داد : « معلم ما گفته كه رنگ خیابانهای بهشت طلایی است ،
            به نظر شما اگه مامان با این كفشهای طلایی تو خیابانهای بهشت قدم بزنه
            ، خوشگل نمی شه ؟ »
            چشمانم پر از اشك شد و در حالی كه به چشمان دخترك نگاه می كردم ، گفتم
            : « چرا عزیزم ، حق با تو است ، مطمئنم كه مامان شما با این كفشها تو
            بهشت خیلی قشنگ میشه ! »